ﻣﻘﻴﺎس ﺳﺎزﮔﺎري اﺟﺘﻤﺎﻋﻲ ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﻳﻚ ﻣﻘﻴﺎس ﺑﺮآﻳﻨﺪ ﺑﺮاي ارزﻳﺎﺑﻲ درﻣﺎن داروﻳﻲ و روان درﻣﺎﻧﻲ ﺑﻴﻤﺎران اﻓﺴﺮده ﻃﺮاﺣﻲ ﺷﺪه اﺳﺖ. در ﺣﺎل ﺣﺎﺿﺮ از اﻳﻦ ﻣﻘﻴﺎس ﺑﺮاي ﺳﻨﺠﺶ ﺳﺎزﮔﺎري ﺑﻴﻤﺎران و اﻓﺮاد ﺳﺎﻟﻢ ﺑﻪ ﻃﻮر ﮔﺴﺘﺮده اي اﺳﺘﻔﺎده ﻣﻲ ﺷﻮد. ﻣﺒﻨﺎي ﻧﻈﺮي و ﻣﺤﺘﻮاي ﻋﺒﺎرات ﺑﻪ ﻛﺎررﻓﺘﻪ در آزﻣﻮن از ﻣﺼﺎﺣﺒﻪ ﺳﺎﺧﺖ دار و ﻧﻤﺮه ﮔﺬاري ﺷﺪه  ﮔﺮﻟﻨﺪ ﺑﺮاي ارزﻳﺎﺑﻲ ﻧﺎﺳﺎزﮔﺎري و ﻣﻄﺎﻟﻌﺎت ﺗﺠﺮﺑﻲ اوﻟﻴﻪ ﺑﻪ وﺳﻴﻠﻪ ﭘﻲ ﻛﻞ و وﻳﺴﻤﻦ در ﺳﺎل 1999 ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺷﺪه اﺳﺖ.  اﻳﻦ ﻣﻘﻴﺎس رواﺑﻂ ﺑﻴﻦ ﻓﺮدي را در ﻧﻘﺶ ﻫﺎي ﻣﺨﺘﻠﻒ ﺷﺎﻣﻞ اﺣﺴﺎﺳﺎت ،رﺿﺎﻳﺖ،اﺧﺘﻼف و ﻋﻤﻠﻜﺮد ارزﻳﺎﺑﻲ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ.ﺳﺎﺧﺘﺎر آزﻣﻮن دو ﺑﻌﺪ ﻣﺠﺰا را ﻧﺸﺎن ﻣﻲ دﻫﺪ: 6 ﺣﻮزه ﻧﻘﺸﻲ( ﻣﺎﻧند: ﻛﺎري،ﺧﺎﻧﻮادﮔﻲ) و 5 ﺑﻌﺪ از ﺳﺎزﮔﺎري ﻛﻪ ﺑﺮاي ﻫﺮ ﻛﺪام از ﺣﻮزه ﻧﻘﺶ ﻫﺎ( ﻣﺘﻨﺎﺳﺐ ﺑﺎ ﻧﻘﺶ) اﻧﺘﺨﺎب ﺷﺪﻧﺪ. ﻣﻘﻴﺎس ﺳﺎزﮔﺎري اﺟﺘﻤﺎﻋﻲ در اﺑﺘﺪا ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ  ﻣﺼﺎﺣﺒﻪ ﺗﻬﻴﻪ و ﺳﭙﺲ ﺑﻪ ﻳﻚ آزﻣﻮن ﺧﻮدﺳﻨﺠﻲ ﺗﺒﺪﻳﻞ ﺷﺪ، ﻧﺴﺨﻪ ﺧﻮد ﺳﻨﺠﻲ از ﻟﺤﺎظ ارزان ﺑﻮدن ﺑﺮاي ﻣﺠﺮي  ﺳﻮدﻣﻨﺪ اﺳﺖ و ﻫﻢ ﭼﻨﻴﻦ ﺳﻮءﮔﻴﺮي ﻣﺼﺎﺣﺒﻪ ﻛﻨﻨﺪه در آن اﺛﺮ ﻧﺪارد. ﻧﺴﺨﻪ ﺧﻮدﺳﻨﺠﻲ ﺑﻪ وﺳﻴﻠﻪ ﭘﺎﺳﺦ دﻫﻨﺪه ﺗﻜﻤﻴﻞ  ﻣﻲ ﺷﻮد اﻣﺎ ﺧﻮﻳﺸﺎوﻧﺪان وي ﻧﻴﺰ ﻣﻲ ﺗﻮاﻧﻨﺪ آن را ﺗﻜﻤﻴﻞ ﻛﻨﻨﺪ.